Մեկ այլ իրականություն. Ինչպես են մարդիկ ապրում Հայաստանում, և ինչու են ռուսները անպատրաստ դրան

Թվում է, թե բոլորը ամեն ինչ գիտեն Հայաստանի մասին. վարդագույն տուֆ, հին վանքեր, լավաշի հոտ: Տուրիստական ​​գրքույկները պնդում են, որ պատմությունն այստեղ ապրում է յուրաքանչյուր քարի մեջ: Բայց իրական Հայաստանը բացահայտվում է ոչ թե տեսարժան վայրերում, այլ այն պահերին, երբ շուկայում պատահական մի տարեց կին լուռ կերպով լրացուցիչ լավաշ է դնում ձեր պայուսակի մեջ, կամ երբ անծանոթը զիջում է իր տեղը՝ համաձայն «Դուք առաջինն եք» խոսքերի, գրում է lipetsknews.ru–ն:

Արարատ. Սրտերում կրվող լեռ

Չնայած Արարատը աշխարհագրորեն պատկանում է Թուրքիային, այն մնում է սրբազան խորհրդանիշ հայերի համար: Մարդիկ միտումնավոր վարձակալում են լեռան տեսարանով բնակարաններ, պարզապես ամեն առավոտ նրա ուրվագիծը տեսնելու համար: Ավելին, քան պարզապես բնապատկեր, այն պատմության լուռ վկա է, հիշեցում այն ​​տան մասին, որը մի ժամանակ իրենցն էր:

Վարդագույն Երևան՝ խորհրդային ժառանգություն հոգով

Չերյոմուշկի թաղամասը, կարծես, սառեցված է 1970-ականներից, բայց այնտեղի մոխրագույն բետոնը փոխարինվել է տաք վարդագույն տուֆով: Անդեմ պանելային շենքերի փոխարեն կան շենքեր, որտեղ երգեր և զրույցներ են լսվում յուրաքանչյուր հարկում: Սա անցյալի ժառանգություն չէ, այլ դրա վերաիմաստավորում՝ խորհրդային ճարտարապետություն, որը հագած է ազգային ինքնությամբ:

Ընտանիքը որպես մեկ օրգանիզմ

Ամուսնալուծությունը այստեղ դեռևս ընկալվում է որպես ողբերգություն: Նորապսակները հաճախ ապրում են իրենց ծնողների հետ ոչ թե ֆինանսական պատճառներով, այլ ավանդույթների նկատմամբ հարգանքից ելնելով: Ընտանիքը պարզապես սոցիալական միավոր չէ, այլ կենդանի օրգանիզմ՝ ընդհանուր սրտով: Նույնիսկ արտագաղթած երեխաներն են ամեն օր զանգահարում՝ լսելու մոր ձայնը:

Սփյուռք՝ սահմաններից զուրկ ժողովուրդ

Մոտ երեք միլիոն մարդ ապրում է հենց Հայաստանում, իսկ մինչև տասնութ միլիոնը՝ արտասահմանում: Բայց նույնիսկ չորրորդ սերնդի ներգաղթյալներն են ասում. «Ես հայ եմ», առանց նշելու իրենց արմատները:

Գիրք, որը բուժում է հոգին

Գրիգոր Նարեկացու «Մատյան ողբերգության»-ը պատվավոր տեղ է զբաղեցնում յուրաքանչյուր տանը: Այն կարդացվում է դժվար ժամանակներում, տրվում է երեխաներին և դրվում մեռնողի կողքին: Գրաբարով գրված հին տեքստերը թարգմանության կարիք չունեն՝ դրանք պարզապես զգացվում են։

Շախմատը որպես կյանքի ձև

2011 թվականից ի վեր շախմատը դարձել է պարտադիր դպրոցական առարկա: Շաբաթական երկու ժամ դասը սովորեցնում է ոչ միայն խաղը, այլ նաև ռազմավարական մտածողությունը: Ցեղասպանություն և երկրաշարժեր վերապրած ժողովրդի համար քայլերը հաշվարկելու ունակությունը դարձել է գոյատևման հարց։

Ռուսերենը սերունդների միջև կամուրջ

Այստեղ ռուսերենը մնում է ոչ թե անցյալի մասունք, այլ դարաշրջանների միջև կենդանի կամուրջ: Ռուսաերեն խոսվում է խանութներում, տաքսիներում և ընտանիքներում՝ կապելով տատիկներին Լոնդոնից եկած իրենց ուսանող թոռների հետ: Սա գիտակցված ընտրություն է, այլ ոչ թե ժառանգություն։

Հյուրընկալությունը որպես ծես

Յուրաքանչյուր տանը կա առնվազն երկու սառնարան, որոնք լի են թթու վարունգով, մածունով և չորացրած մսով: Հյուրերը կկերակրվեն նույնիսկ եթե անսպասելիորեն գան: Պահածոները պատրաստվում են ոչ այնքան ձմռան, որքան պատահական այցելուների համար։

Սթափություն առանց սահմանափակումների

Փողոցներում գրեթե հարբածներ չկան ոչ թե օրենքների, այլ հանրային վերահսկողության պատճառով: Այստեղ ամոթն ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած տուգանք: Հետևաբար, երեկոյան Երևանում անվտանգ է ամբողջ ընտանիքի հետ զբոսնելը:

Ամենօրյա հանդիպումների սոցիալական կառուցվածքը

Տասը րոպեանոց քայլքի վրա կարող եք հանդիպել երեք ծանոթների: Նրանք կանգ են առնում, գրկախառնվում և անկեղծորեն հարցնում իրենց սիրելիների առողջության մասին: Սա ձևականություն չէ, այլ սոցիալական ԴՆԹ-ի մի մասն է:

Հարսանեկան աղվեսները և նախնիների հիշատակը

Հարսանեկան մեքենաների վրա աղվեսի մորթին ավելին է, քան պարզապես զարդարանք: Այն միջնադարյան ծեսի արձագանք է, հիշեցում, որ կյանքը խաղ է ճակատագրի հետ, որը պահանջում է խելք և զգոնություն:

Ջուրը որպես սրբազան նվեր

Խմելու ջրի 96%-ը գալիս է հրաբխային ապարներով զտված ստորգետնյա աղբյուրներից: Տեղացիները կատակում են. «Մենք նույնիսկ հանքային ջրով շատրվաններ ունենք»: Ահա թե ինչպես են նրանք վերաբերվում բնությանը որպես սրբազան վայրի, այլ ոչ թե ռեսուրսի:

Հայաստանը հնարավոր չէ հասկանալ ուղեցույցներով: Այն կարելի է միայն զգալ՝ մոր լուռ կանչում՝ «Ջան, արի», անծանոթի հացի կտորի, Արարատ լեռան ստվերում Նարեկի աղոթքային գիշերային ընթերցման մեջ։ Մարդիկ այստեղ են գալիս ոչ թե տպավորությունների, այլ իրենց բացահայտելու համար, և նույնիսկ հեռանալուց հետո դու մնում ես այդ հողի մի մասը։